Terug

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Schattig

Twee schattige kleine langharige meisjes staan opeens te lachen voor mijn werkkamerraam. Ze geven aan naar de voordeur te lopen, dus sta ik op en loop daar ook naartoe. Ze willen weten wat ik aan het doen ben en ik probeer ze uit te leggen dat ik mijn website aan het aanpassen ben. Ze lopen nieuwsgierig mee en als ze boeken in beeld krijgen, roepen ze dat hun moeder ook zo'n boek gelezen heeft. Ondertussen kijken ze rond en zien allemaal boeken liggen en staan. 'Overal staat Hetty op,' zegt de oudste. De jongste kijkt er wat in, maar vindt ze duidelijk niet interessant. Logisch, een boek met alleen maar letters, wat moet je ermee?

'Heb je die ook geschreven?' vraagt de oudste. 'Ja,' zeg ik.

'Maar hoe doe je dat dan?' Ze pakt een groteletterboek op met zo'n stevige, harde omslag en bekijkt het geïnteresseerd. 'Krijg jij dan van iemand een boek met allemaal lege bladzijden en ga jij die dan volschrijven?'

Kijk, dat vind ik dus schattig. Wat een prachtige vraag! Stel je voor, een compleet blanco boek met honderden lege bladzijden en dan volpennen en als het klaar is natuurlijk weer opnieuw beginnen, want er zijn meer lezers die zo'n boek willen. Monnikenwerk, en toch zijn de eerste boeken zo ontstaan! Die bestonden uit allemaal lege vellen die met de hand werden volgeschreven. En als het klaar was, begon je aan het volgende, waarschijnlijk zelfde boek voor de volgende afnemer.

Ze heeft meteen zelf door dat haar vraag met nee beantwoord moet worden, want alles is gedrukt in het boek en niet met de hand geschreven. Natuurlijk wist ze dat wel, maar ze begrijpt het principe van schrijver - uitgever - drukker niet.

Na mijn uitleg begrijpt ze dat nog niet, maar dat is ook niet gek natuurlijk als ik vertel dat ik lege bladzijden op de computer vul, waar geen papier aan te pas komt dus, en dat ik die daarna door een telefoondraadje per e-mail naar de uitgever stuur, die ze dan na correctie elektronisch naar de drukker verstuurt. Toch houdt ze me aardig bij, want daar komt de volgende vraag: 'Hoe komen de voorkant en de achterkant er dan omheen?'

Leuk, hè? Ik ben zelf de tel al kwijt geraakt hoeveel boeken er van mij uit zijn. Dat komt omdat ik er al meer geschreven heb dan er uitgekomen zijn. Maar hoe een boek nou eigenlijk gemaakt wordt, echt gemaakt, dat weet ik dus ook niet.

Het zijn mijn buurmeisjes, die wel vaker even langskomen, maar nog nooit in mijn werkkamer zijn geweest.  Wel in mijn kas, schiet me te binnen. Ik vertelde hen dat ik alleen maar cactussen in mijn kas had staan. Ze bekeken de ronde of hoge of dikke of kleine planten, bijna allemaal met stekels en in de vreemdste modellen. Echt weg waren ze er niet van. Tot een van hen een paar schijfcactussen zag staan en spontaan uitriep: 'Zeg, je hebt ook cactussen!'

Kijk, dat vind ik dus schattig!

 

13 augustus 2009

 

 

Terug