|
|
Nieuw Om eerlijk te zijn, heb ik bijna alleen maar oude spullen in huis. Dat komt misschien omdat ik meestal alleen iets koop wanneer ik er spontaan “verliefd” op word, zodat ik er later, zelfs na dertig, vijfendertig jaar, nauwelijks afstand van kan doen. Ook ben ik snel tevreden en verlang zelden naar iets nieuwers, moderners of anders. Daarnaast ben ik een zuinig mens en zolang iets niet echt kapot is, vervang ik het dus niet. Maar nu is dat wél gebeurd! Een jaar geleden zag ik een salontafel in een folder, die ik meteen mooi vond. De tafel was wit en dat beviel me. In mijn huiskamer is alles donker en met de kleine ramen, waar weinig licht door valt, zou een witte salontafel de boel een stuk lichter maken. Aan de huidige salontafel mankeerde in mijn ogen niets. Goed, de krassen van de kat die al negentien jaar dood is, staan er zichtbaar in. De bovenkant kan wel een schuurbeurt en laklaag gebruiken, maar zelf vertoon ik ook uiterlijke oneffenheden die bij mijn leeftijd horen. Dus het zat me niet dwars. Toch liet het idee van een lichtere kamer me niet meer los. Wat ik wel dringend nodig had, was een nieuwe lamp. De poot van de lamp was kapot en op een dag zou de bovenkant naast de onderkant liggen. Ik had nog steeds geld liggen dat ik voor mijn verjaardag gekregen had. Daar wilde telkens al een mooie lamp voor kopen. Nu ging ik dus gewapend met verjaardagsgeld en een lichter woonidee naar een meubelzaak. Ook had ik, met voorbedachten rade, thuis het een en ander opgemeten, want vooral dat licht stond me erg aan. In de winkel keek ik mijn ogen uit. Het een was nog mooier dan het ander. Ik dacht: als je het nu doet, doe het dan goed en koop dat, wat je echt het mooiste vind. Ik dacht ook nog iets anders, waar ik nogal van schrok, maar wat mijn moeder later hardop uitsprak, toen ik haar vertelde wat ik had aangeschaft: een prachtige lamp, een salontafel én een dressoir. De twee laatste allebei in landelijk wit. Mijn moeder zei: ‘Heel verstandig om iets moois te kopen. Dit is de laatste keer dat je zoiets koopt en wit is ook neutraal, dat kan zo mee naar een bejaardentehuis.’ Mijn moeder! Zelf 82 en nog steeds zelfstandig wonend. Maar ze had gelijk. Ik had hetzelfde gedacht. Nog niet van dat bejaardentehuis, maar wel dat dit de laatste keer was dat ik een dressoir en een salontafel kocht. Logisch natuurlijk voor iemand die na vijfendertig jaar nog amper afscheid kan nemen van haar meubels, maar de gedachte joeg me wel schrik aan. Hier moet ik het dus mee doen tot aan mijn dood! Het is wat, als je zestig geweest bent. Dan ga je dus dingen doen voor de allerlaatste keer. Help! Nieuwe fase. Nog een geluk dat ik echt de mooiste lamp en salontafel en het mooiste dressoir van de winkel gekocht heb.
9 mei 2011
|
