|
|
Verrast Acht jaar heb ik mijn linkervoet niet hoeven gebruiken, maar nu ik hem opeens weer nodig heb, doet ie precies wat ik van hem verwacht. Dat verrast me. Want mijn geheugen heb ik elke dag gebruikt en dat laat het regelmatig afweten! De eenvoudigste dingen weet ik niet meer, namen van mensen schieten me achteraf of helemaal niet te binnen, afspraken móét ik opschrijven, onbekende woorden zoek ik rustig vijf keer op en weet ze dan nog niet. Maar mijn linkervoet, die ik acht jaar links heb laten liggen, weet alles nog exact: intrappen, rustig op laten komen, loslaten. Vermoedelijk geldt hier: wat je jong geleerd hebt, vergeet je nooit. Zo weet ik ook nog veel van wat ik vroeger op school geleerd heb, maar wat ik vorig jaar of gisteren leerde, ben ik meestal vandaag alweer kwijt. Dat zou erop kunnen duiden dat ik inderdaad zo oud ben als ik me soms voel. En vandaar mijn twijfels over mijn linkervoet. De verkoper zei echter: 'Schaatsen verleer je ook niet.' Dat was een verkeerd voorbeeld, want echt schaatsen heb ik nooit geleerd. Ik kreeg pas "les" – achter een stoel op het ijs – toen we vlak bij een vaart kwamen te wonen. Ik was zes en droeg al een bril. Die was er vermoedelijk de reden van dat ik bang was om te vallen, want een kapotte bril leek me doodeng. Fietsen, dat is een beter voorbeeld. Fietsen doe ik nog zelden, maar zodra ik opstap draaien de pedalen rond. Dat verleer ik duidelijk nooit. Dat zit erin gebakken en heb ik dan ook geleerd voordat ik een bril kreeg. Maar goed, die linkervoet dus. Acht jaar geleden was mijn oude rugzakje (Suzuki Alto) dringend toe aan vervanging. De garage had een Renault Twingo staan. Qua model en qua prijs precies geschikt voor mij. Het bleek echter een halfautomaat te zijn. Dat betekent: wel schakelen met je rechterhand, maar geen koppelingspedaal voor je linkervoet Heel grappig en soms ook heel handig. In het begin was ik bang dat mijn voet naar het koppelingspedaal zou zoeken en op de rem zou trappen, dus ik zette mijn voet ver naar links, mijn been wat scheef, knie tegen het portier. En zo reed ik heel wat kilometers. Tot ... acht jaar later de onkosten te hoog begonnen te worden, en ik een andere auto kocht. Mét koppelingspedaal. Help! dacht ik. Kan ik dat nog? Mijn voet dacht er niet eens bij na: die deed gewoon wat moest. De proefrit ging feilloos. En nu ik hem heb, gaat het ook prima! Ik heb ontdekt dat ik mijn voet nu anders zet. In de vorige auto ontspannen naar links leunend, nu in een actieve houding, klaar voor gebruik. Mijn voet voelt het verschil, mijn hersens krijgen de juiste seintjes, zelf ben ik nog steeds verrast. Het gezegde klopt – zelfs voor voeten: jong geleerd is oud gedaan. Maar hoe krijg ik nu mijn geheugen zover dat ik kan leren en onthouden welk merk auto ik heb gekocht?
30 augustus 2008
|
