|
|
Lekker Zo'n dertig jaar geleden was ik met familie in Noorwegen. We reden door een vallei waar duidelijk veel fruit groeide. Langs de weg stonden tal van tafeltjes met appels, peren, pruimen. Als echte stadsmensen begrepen we dat niet. Tóén al niet! We stopten bij een tafeltje en zagen dat er ook een prijslijst lag. Maar dat niet alleen. Er stond een schaal met geld. Munten en papiergeld. Een steen erop tegen wegwaaien! We keken er verbaasd naar. Wie deed zoiets? Hoe durfden ze? We kochten wat appels, legden geld in de schaal en reden verbluft door. Dat zouden ze bij ons in de stad eens moeten doen, dachten we. Wedden dat er 's avonds geen kroon meer in zat. Nou ja, cent dan, bij ons. Zo'n tien jaar geleden was ik er weer. Nog steeds stonden de tafeltjes er. Nog steeds de prijslijst. Maar de schaal was overal vervangen door een bus die op slot en vast zat. Wisselen kon niet meer. Je moest gepast betalen. Ze hadden geleerd! Vermoedelijk van toeristen met lange vingers. Het stemde me bedroefd. Dat de Noren, die altijd zo vriendelijk en hulpvaardig zijn tegenover buitenlanders, daar zelf de dupe van geworden waren en waarschijnlijk flink leergeld hadden betaald. Maar ja, zo is onze wereld veranderd. Niemand is tegenwoordig nog te vertrouwen. Ook ik niet. Laatst stopte ik, overdag, op een grote parkeerplaats om even naar het toilet te gaan. Ik zag dat de auto achter mij de lichten nog aan had, maar een koplamp was kapot. Dus ik liep op hem af. De bestuurder deed argwanend het raampje op een kier van één centimeter open, zodat hij me wel kon verstaan, maar ik hem niets aan kon doen. Triest! Intriest, vind ik dat. Maar er zijn ook leuke dingen te melden. Op dit moment zet ik mijn tanden in een boterham besmeerd met rodebessenjam. Gemaakt van vers geplukte bessen die vast nooit bespoten werden. Op zich dus al ontzettend lekker, maar aan deze jam zit ook nog een bijsmaakje. Een heerlijk bijsmaakje. Ik kocht deze jam langs de kant van de weg bij mij in de buurt! Er stond een parasol met een tafeltje. Op het tafeltje potjes jam. Ik koos het kleinste potje, want veel jam eet ik niet in mijn eentje. Veertig cent, stond erop. Veertig cent. Bijna voor niets, maar ik had geen veertig cent. Alleen een euro. Daar was echter rekening mee gehouden. In een bakje lag kleingeld waar ik mijn euro in deed en het wisselgeld zelf uit kon halen. Het was niet de eerste keer dat ik daar wat zag staan. Vorig jaar kocht ik er kersen, dit voorjaar weer. Nu dus jam. Ik hoop dat het vertrouwen van deze mensen nooit beschaamd wordt, want wat is het heerlijk om op deze manier fruit en jam te kopen! En wat smaakt een boterham belegd met vertrouwen ongelooflijk lekker en duidelijk naar meer! Hoewel (en ik hoop dat ze dit lezen) ik persoonlijk kersenjam nóg lekkerder zou vinden.
6 augustus 2008
|
