|
|
Jaloers Het is natuurlijk niet netjes, maar ik ben het wel: jaloers. Op een vriend die hemelsbreed maar vijfhonderd meter bij me vandaan woont, maar toch zoveel anders vanuit zijn huis te zien heeft. Bij hem wonen kieviten en dat is bij mij een grote zeldzaamheid. Bij mij wonen scholeksters, iets wat bij hem weinig voorkomt. Maar dat is het ergste niet. Ze zijn er bij hem altijd eerder dan bij mij. Dan belt hij blij op en roept: "De eerste kievit is er!" En ik moet altijd stil blijven, want... de eerste scholekster is er dan nog nooit. Tegenwoordig heeft hij mail. En tien dagen geleden kreeg ik een mailtje in hoofdletters: IK ZAG DE EERSTE KIEVIT! Wat daar erg aan is? De eerste kievit en de eerste scholekster betekenen dat het voorjaar écht in aantocht is. En bij hem is het voorjaar er dus altijd eerder dan bij mij. Daarom ben ik eigenlijk jaloers. Ook zag hij van de winter twee keer een ijsvogel. Zo'n prachtig beest met felle kleuren en die bijzondere snavel. Die heb ik ook nog nooit hier gezien en weer was ik... Belachelijk natuurlijk, want ik heb al vijftig verschillende soorten vogels in mijn tuin gezien. Als je de ontsnapte kalkoen van de buren niet meerekent. Vijftig! Dat is toch niet mis! Dus belachelijk om jaloers te zijn. IJsvogels komen op stromend water af en daar heeft hij zelf voor gezorgd. Grote vijver aangelegd, pomp erin, sloot gegraven van de vaart naar de vijver. Wat een werk. Ik zit liever op mijn luie gat achter de computer naar buiten te turen. Tja, dan komen de ijsvogels ook niet. Jaloers op zijn vogels, maar niet op het werk. Voor een dubbeltje op de eerste rang zitten, zo heette dat vroeger. Nu nog trouwens? Of zou het nu vijf cent zijn? Nou ja, in elk geval wil ik er niets voor doen en toch alles kunnen zien. Ha! Zo werkt dat niet. Dus moet ik wel genoegen nemen met de meesjes, de roodborstjes en de roodstaarten, de zwaluwen en meeuwen, kepen en merels. En normaal gesproken doe ik dat ook. Meer dan genoeg! Ik geniet van alle vogels in mijn tuin. Vooral als ze nestjes gaan bouwen en als de jongen uitkomen en gevoerd moeten worden. Minder als de grote eksters hun jongen ook willen voeren en het liefst met jonge mereltjes... Maar verder geniet ik volop. Vooral in het voorjaar dus als de vogels druk zijn. En vannacht is voor mij het voorjaar begonnen. De eerste scholekster was er! Ik heb hem nog niet gezien, alleen gehoord. Midden in de nacht schreeuwde hij het uit om te laten weten dat hij er weer is. En ik was zo gelukkig. Ook voor mij begint het voorjaar, het jaargetijde dat ik het mooiste vind. Oké, het is tien dagen later dan bij die vriend, maar het is er. Ik hoef dus voorlopig niet meer jaloers te zijn! (Als hij me nu maar niet gaat mailen dat hij bijvoorbeeld een lepelaar bij zijn vijver ziet, want dan begint alles weer van voren af aan.)
28 februari 2007
|
