Terug

-1-

Ankie tuurde ongeduldig de straat in. Waar bleef die taxi nou? Als ie niet opschoot, kwam ze te laat. Ze keek op haar horloge en moest lachen om zichzelf. Zo laat was het nog helemaal niet. Ze had er alleen een vreselijke hekel aan om niet op tijd te zijn, om de kinderen op haar te laten wachten. Bovendien hoopte ze nog een woordje met Femke te kunnen wisselen, want dat was er 's morgens op school niet van gekomen. Ze haalde haar hand door haar korte, donkere haren en keek om zich heen. Ze stond hier best prettig. De zon scheen volop en het was een prachtige nazomerse dag halverwege september.

Vanachter de ramen werd naar haar gegluurd. Ze zag het en stak vrolijk haar hand op. De kinderen die naar haar keken zwaaiden terug. Ze zijn best gek op me, dacht ze blij. Ze vinden me een leuke 'juf'. Zelf vond ze dit baantje ook geweldig en ze voelde zich gelukkig dat ze het had kunnen krijgen. Veel verdiende ze er niet mee, maar elk beetje extra geld was van harte welkom. Zo ruim had ze het niet als studente, met alleen een kleine studiefinanciering. Ze woonde weliswaar nog thuis en dat scheelde een boel natuurlijk. Ze had gratis kost en inwoning en haar ouders betaalden het schoolgeld voor haar, waar ze vanzelfsprekend ook erg blij om was. Toch zat ze regelmatig krap bij kas en grote wensen, zoals bij voorbeeld autorijles, konden voorlopig nog niet in vervulling gaan, al spaarde ze daar wel ijverig voor. Ze was negentien en ze mocht dus lessen nemen. Het leek haar te gek om ooit echt zelf achter het stuur te zitten.

Fleur was echter de allerbelangrijkste reden waarom ze zo blij was dat ze twee keer in de week bij 'De babbelaar' mocht werken, een kinderdagverblijf waar ze ook aan naschoolse opvang deden. Fleur was haar dochtertje van vier. Sinds het begin van dit schooljaar, een paar weken geleden nu, ging Fleur naar groep 1 van de basisschool. Het kleine meisje genoot er zichtbaar van, zoals ze ook van de peuterspeelzaal genoten had. Ze speelde graag met andere kinderen. De basisschool vond ze echter nog leuker, omdat Joris er ook opzat. Eigenlijk was Joris haar oom, omdat hij Ankies broertje was, maar de jongen was nog maar negen en voor hem was Fleur eerder zijn jongere zusje dan zijn nichtje en hij was stapelgek op haar. Zo gek zelfs, dat Ankie zich er wel eens zorgen over maakte, want natuurlijk hoopte ze ooit uit huis te gaan en zelfstandig te gaan wonen. Samen met Fleur. Ze wist bij voorbaat al dat de twee kinderen elkaar enorm zouden gaan missen, maar aan de andere kant kon Ankie toch ook niet haar hele leven bij haar ouders blijven wonen alleen maar om haar broertje en haar dochtertje een plezier te doen.

In elk geval deed ze Fleur nu wel een plezier door haar naar 'De babbelaar' te laten gaan. Ze vond het vreselijk als ze 's middags niet naar school hoefde, dus deze naschoolse opvang was een heel leuke oplossing voor alle partijen. Twee vliegen in een klap, bedacht Ankie, maar ze verbeterde zichzelf meteen. Het waren er drie, nee, vier zelfs! Ze verdiende er wat extra mee, ze deed Fleur er een plezier mee en zelf genoot ze ervan haar kind vaker en langer te zien en daarnaast paste het precies bij de opleiding die ze volgde, dus leerde ze er ook nog van.

Ankie studeerde voor Sociaal Cultureel Werker en zat nu in het derde jaar. Al was de opleiding niet uitsluitend gericht op kleine kinderen, maar bijvoorbeeld ook op vluchtelingenwerk of het gevangeniswezen, Ankie had toch voornamelijk stage gelopen bij kleine kinderen om maar zo veel mogelijk Fleur mee te kunnen nemen en bij haar dochtertje in de buurt te kunnen zijn. Het was best een hele opgave om moeder te zijn en nog naar school te gaan, maar op deze manier had ze het aardig kunnen combineren. Hoewel ze ook heel goed wist dat ze het zonder hulp van anderen nooit gered had. Ook vandaag had Ankies moeder, Janieta, Fleur en Joris om twaalf uur van school gehaald. Na de lunch ging Joris weer naar school en Janieta naar haar werk bij Markado, maar voor ze daarheen reed, had ze Fleur naar 'De babbelaar' gebracht, waar Ankie tegen tweeën was aangekomen, omdat ze voor die tijd natuurlijk zelf naar school moest. Een prima regeling dus.

Ze glimlachte en keek opnieuw de straat in. Waarom kwam die taxi nou nog niet? Nu begon de tijd toch echt te dringen. Het was trouwens een wereld op zich, de naschoolse opvang. Daar had ze totaal niets van geweten tot ze er, twee weken geleden nu, mee in aanraking kwam. Als kind had Ankie het ook nooit nodig gehad, want haar moeder was pas buitenshuis gaan werken toen Ankie veertien was. En zwanger… Ja, ook dat. Even betrok haar gezicht. Het bleef moeilijk om daaraan terug te denken. O, ze had het fantastisch gevonden die zwangerschap te beleven en mee te maken en ze zou Fleur voor geen goud willen missen, maar hoe ze zwanger was geraakt en dat ze zwanger was geworden, nee, dat deed nog steeds wat pijn vanbinnen. Daar dacht ze niet graag aan terug, want het was bepaald geen prettige ervaring geweest, al had ze dit destijds gelukkig wel met Erwin kunnen uitspreken en had hij er zijn excuses voor aangeboden dat hij haar als het ware gedwongen had tot seks.

Ze zuchtte zachtjes. Heel in de verte zag ze een taxibusje rijden, maar het kwam niet haar kant op. Ze keek opnieuw op haar horloge en wist dat er geen tijd meer zou zijn om nog met Femke te praten. Femke zat vanaf het begin van de opleiding bij haar in de klas. Een leuke, vlotte meid uit de stad. Ankie woonde in een dorp, drie kwartier met de bus van de stad en de school vandaan. Ze waren twee heel verschillende meiden, maar het klikte erg goed tussen hen en ze waren behoorlijk bevriend geraakt in de afgelopen jaren. Ze probeerden ook altijd in hetzelfde groepje te komen als ze een project voor school moesten voorbereiden, zodat ze regelmatig samen moesten werken. Toevallig had Femke ook werk gevonden bij de naschoolse opvang en dat betekende dat ook zij opgehaald werd per taxi en naar een basisschool gebracht werd om daar kinderen op te halen die opgevangen moesten worden. Ze wist dat Femke zelfs langs drie scholen gereden werd door de taxichauffeur. Ankie hoefde maar naar een school, maar daar moest ze dan wel vijf kinderen ophalen.

Het was altijd een drukte van belang bij de basisschool. Soms stonden er wel tien taxi's en taxibusjes. Allerlei 'juffen' en 'meesters' liepen dan over het schoolplein om 'hun' kinderen op te halen. Kinderen, die nog niet naar huis konden, omdat hun ouders werkten. Het ene kind stond ongeduldig te wachten omdat het zin had naar het dagverblijf te gaan, het andere kind deed lastig en probeerde aan de aandacht te ontsnappen omdat het niet mee wilde naar de opvang. Ankie was trots als het haar dan toch lukte het kind zonder al te veel mopperen mee te krijgen. Ze zag het als een persoonlijke overwinning als het haar lukte alleen maar kinderen met blije gezichten de taxi in te manoeuvreren.

Achter haar werd er op het raam geklopt. Ze keek om en zag het vrolijke snuitje van Fleur. Naast haar de vierjarige Pim die zo mogelijk nog harder zwaaide dan Fleur. Ankie zwaaide lachend terug, maar vanuit haar ooghoek zag ze nu toch dat er een taxibusje de straat in reed. Het leek wel hetzelfde busje als ze net in de verte gezien had. Aarzelend en langzaam reed het busje door de straat. Ankie begreep dat het een nieuwe chauffeur moest zijn, die de weg nog niet goed wist en ook niet wist waar 'De babbelaar' zich bevond.

Ze stapte van de stoep de straat op en stak haar hand op. De taxichauffeur zag haar, stak ook zijn hand op en reed door om een eindje verderop te draaien en weer terug te komen. Ankie opende de deur. Ze zag dat de chauffeur de plattegrond bestudeerde. Ze draaide zich nog even om en zwaaide naar Fleur.

"Sorry dat ik zo laat ben," hoorde ze de chauffeur zeggen. "Ik was hier nog nooit geweest en om eerlijk te zijn weet ik ook niet waar die basisschool van jou is. Ik ken de stad op mijn duimpje inmiddels, maar in dit dorp ben ik nog nooit geweest."

Ankie schrok enorm. Deze stem kende ze maar al te goed en ze wist ook dat ze totaal geen behoefte had aan deze ontmoeting. Wat deed hij hier? Sinds wanneer was hij taxichauffeur? Als ze dit van tevoren geweten had, dan… dan… Ze voelde haar vrolijkheid omslaan in boosheid. Hoe durfde hij zo dichtbij haar te komen en haar wereldje binnen te dringen? Toch zat er niets anders op dan in te stappen. Ze kon immers onmogelijk om een andere chauffeur vragen op dit late tijdstip. Trouwens ook niet op een eerder tijdstip. Ze moest het met hem doen of ze nu wilde of niet. Dat begreep ze ook wel.

Met een nors gezicht ging ze naast hem zitten. Ze draaide zich van hem af en keek naar de kinderen die achter de ramen van 'De babbelaar' zichtbaar waren. De taxi trok op.

"Aan het eind rechtsaf of niet?" vroeg hij gejaagd.

Ankie zweeg. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze had zin om tegen hem te schreeuwen, maar daar was gewoon geen tijd voor nu.

"Hè, verdraaid. Je kunt me toch wel even helpen. Rechtsaf?" Hij keek haar nijdig aan, maar toen viel zijn mond open. "Ankie? Jij? Ik… ik had je niet eens gezien. Wat doe jij hier?"
"Ik?" viel ze uit. Haar stem klonk schel. "Wat doe jij hier, zal je bedoelen."

"Ik doe mijn werk," zei hij, "en moet ik hier nou rechtsaf of niet?" vroeg hij kil.

"Ja en ik doe ook mijn werk," snauwde ze.

"Ik dacht dat je nog naar school ging."

Ze zweeg. Ze had echt geen zin hem ook maar iets over zichzelf te vertellen. Hij had het volledig verbruid in haar ogen, ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Al wist ze dat ze de rest van haar leven aan hem vast zat en nooit echt van hem af zou kunnen komen.

Ze merkte dat ze trilde en zenuwachtig werd. Waarom? Waarom kon ze niet gewoon afstandelijk tegen hem doen en hem behandelen als een of andere verre kennis? Waarom voelde ze zich rot? Had hij op de een of andere manier macht over haar? "Bij de verkeerslichten links," zei ze.

"Hoe gaat het met Fleur?" vroeg hij.

"Moet je dat aan mij vragen?" viel ze boos uit. "Dat hoor je zelf te weten. Als jij maar een piepklein beetje belangstelling voor haar had, dan wist je dat zelf."

"Nou, kalm maar," gromde hij. "Je hoeft niet kwaad te worden."

"Waarom niet? Je verwaarloost haar aan de lopende band. Je ziet haar nooit meer en als je haar al ziet, heb je geen tijd voor haar. Je bent er nooit voor haar! Vroeger had ze het nog wel eens over je, maar de laatste vier, vijf maanden is het woord 'pappa' niet meer over haar lippen gekomen. Ik weet zeker dat ze je mist, maar zo langzamerhand als kiespijn. Je hebt alleen maar belangstelling voor andere zaken en je kind kan stikken, Erwin."

"Ik heb anders een prachtig poppenhuis voor haar gekocht, waar ze heel blij mee was en als ze donderdag komt, dan krijgt ze een echte wandelwagen van me met een pop met lang haar erin."

"Je kunt de liefde van je kind niet kopen met dure cadeaus."

"Ik geef haar tenminste cadeaus. Van jou krijgt ze nooit wat."

Ankie voelde de woede door haar aderen stromen. Wat een rotopmerking! Hoe moest ze ooit dure cadeaus voor Fleur kopen, zolang ze naar school ging en nauwelijks geld had? "Van mij krijgt ze kleren en eten en laatst heeft ze een groot bed gekregen en wat ze vooral van mij krijgt, is liefde en aandacht en dat is met geen geld te betalen," riep Ankie. "Rechtsaf. Je had hier rechtsaf gemoeten."

"Zeg dat dan wat eerder!" Woest trapte Erwin op de rem en reed hij een stukje achteruit om de goede straat in te kunnen. In de verte zag Ankie de school. Het stond er al vol met busjes en auto's, kinderen liepen op straat. "We zijn mooi te laat," mopperde ze.

Erwin zei niets meer, maar reed door tot aan de school. Ankie sprong het busje uit en haalde het lijstje met namen uit haar zak. Het waren niet altijd dezelfde kinderen die meegingen en ze wist dat er deze keer een kind bij was, dat ze nog niet kende. Ze hoopte dat ze de jongen zou vinden.

"Ankie! Hé, leuk je nog even te zien." Femke kwam op haar af. Ze had aan elke hand een kind.

"Hoi, jammer dat ik zo laat ben."

"Zeg dat wel. Ik had je een boel te vertellen." Haar wangen waren rood en haar ogen glinsterden. "Ik bel je vanavond. Goed?"

"Ben je verliefd?" Ankie sloeg blijkbaar de spijker op de kop, want Femke kreeg nog rodere wangen. Ze grinnikte. "Ik vertel het je vanavond wel, maar nu vlieg ik, want ik moet nog naar een andere school. Dag!"

Ankie voelde dat ze haar vrolijkheid weer terugkreeg. Gelukkig maar. Het was toch ook belachelijk om haar gevoelens zo te laten beïnvloeden door Erwin en ze vond het leuk voor Femke, dat die zo blij en opgetogen was. Verliefd… Nee, dat zou haar niet meer overkomen. Zij had haar buik vol van jongens, maar Femke gunde ze het van harte!

"Juf Ankie!" riep een meisje van acht enthousiast.

"Hé, Sanne, je bent er. Goed zo! Zeg, weet jij wie Daantje is? Die moet vandaag ook mee. Daantje de Vries."

Sanne haalde haar schouders op en dus liep Ankie het schoolplein op. Al snel had ze nog drie kinderen gevonden, alleen Daantje ontbrak nu nog.

"Jij zoekt iemand!" hoorde ze een diepe mannenstem zeggen.

Ankie keek om en ontdekte de directeur van de school. "Inderdaad, Daantje de Vries, voor de naschoolse opvang."

"Die heb ik net bij het fietsenhok gezien. Ik dacht dat hij naar huis ging. Kom op, we lopen er even naartoe."

Blij dat ze hulp gevonden had, liep Ankie achter de directeur aan. Het fietsenhok was bijna leeg, maar er was nog een jongen bezig met een fiets.

"Is dat jouw fiets?" vroeg de directeur.

De jongen kreeg een kleur en wilde er vandoor gaan, maar de leraar kon hem nog net beetpakken. "Waar wou jij naartoe?"

"Ik wil niet naar de opvang," zei hij, terwijl hij probeerde zich los te rukken.

"En dus probeer je een fiets te stelen?"

De jongen werd nog roder. Het was duidelijk dat hij zich erg ongemakkelijk voelde, maar dat was logisch.

"Waarom wil je niet naar de opvang?" vroeg Ankie nu. Ze zag het als een uitdaging de jongen toch mee te krijgen. "Ik heet trouwens Ankie en ik werk in 'De babbelaar'.

"D'r zitten alleen maar ukkies en we worden als baby's behandeld," mopperde hij. "Ik ben elf, ja. Ik zit in groep 8."

Ankie knikte. Hij kon inderdaad wel eens de oudste zijn van het hele stel. "Als je zo groot bent, kun je mij misschien wel helpen vanmiddag?"

Hij keek haar wantrouwend aan.

"We gaan koekjes bakken en ik kan wel iemand gebruiken die me helpt om ervoor te zorgen dat al die kleine kinderen er geen grote rotzooi van maken en het hele lokaal vol bloem en boter smeren."

"Hoef ik dan niet te bakken?"

"Nee, je mag helpen de bloem voor de kinderen af te wegen en de oven aan te doen."

"Beloofd?" vroeg hij.

"Beloofd, Daantje."

"Daan!" schreeuwde hij. "Ik heet Daan!"

"Sorry, op mijn papier stond Daantje."

"Ik ben geen peuter meer. Dat zei ik toch!"

"Daan, het spijt me en kom nu alsjeblieft mee. De andere kinderen zitten al in de taxi."
"Heb je het echt beloofd? Ik hoef dus niet weer van die stomme koekjes te bakken?"

Ankie grinnikte. "Dus dat heb je al heel vaak gedaan. Weet je wat, dan doen we binnenkort iets nieuws. Iets wat je nog niet gedaan hebt. Misschien kan je zelf wel iets bedenken wat je leuk vindt."

Daan keek haar verrast aan. Dit viel blijkbaar in heel goede aarde en gewillig liep hij voor haar uit over het schoolplein.

"Bedankt," zei Ankie nog snel tegen de directeur, die haar bewonderend aankeek. Ankie was alles van Erwin alweer vergeten en dacht aan Daan. Ze moest zich natuurlijk aan haar woord houden, maar dat was geen probleem. De leiding van 'De babbelaar' gaf haar behoorlijk de vrije hand in het bedenken van activiteiten en op school had ze al zo veel geleerd. Daar moest wel iets bijzijn, wat hem toch aansprak.

Aan de rand van het schoolplein stond Daan op haar te wachten. "Welk busje?"

"Wacht dacht je zelf, mallerd?" Ankie lachte naar hem. Er stond nog maar een busje, dus de keus was niet groot.

"Hè, hè," zeiden de kinderen, toen Daan en Ankie instapten.

"Eindelijk," mopperde Erwin, terwijl hij de auto startte en wegreed. Ankie zei niets. Ze werd opnieuw overvallen door boosheid naar Erwin toe, maar ze wist dat dat dom was. Ze moest zich niet door hem laten beïnvloeden. Het was toch te gek dat hij haar vrolijkheid kon doen omslaan in chagrijnigheid. Dat mocht gewoonweg niet. Konden ze niet tot een andere regeling komen? Hij was immers totaal niet in zijn dochtertje geïnteresseerd. Waarom moest Fleur nog om de andere week een lang weekend naar Erwin en zijn ouders toe? Werd het niet eens tijd daarmee te stoppen?

"Juf Ankie," gilde een van de meisjes achterin het busje. "Zit je te slapen?"

Ze schrok op uit haar gedachten en keek achterom. "Zei je iets?"

"Gaan we echt koekjes bakken?" vroeg Sanne.

"Ja."

"Hoera! Hoi! Mogen we ze mee naar huis nemen?"

"Ja, hoor, als je ze niet zelf opgegeten hebt." Ankie kon weer lachen en ze besloot niet meer boos of chagrijnig te zijn, maar ze nam zich ook voor eens goed te overdenken of ze niet voorgoed van Erwin af kon komen.

"We zijn er weer," mompelde hij.

Ankie zei niets. Ze sprong uit het busje, deed de andere deur open en liet de kinderen uitstappen.

"Mamma, mamma!" Een klein, vrolijk meisje met donkere haren en bruine ogen kwam de deur uit rennen. "Wat bleef je lang weg. Ik wil koekjes bakken!"

Ankie aaide haar over haar hoofd. "We zijn er nu, dus we kunnen beginnen."

Fleur reageerde echter niet meer. Ze keek dwars langs Ankie heen naar de jongeman die achter het stuur zat. "Pappa?" vroeg ze aarzelend.

De klank in Fleurs stem deed Ankie pijn. Ze wist niet eens zeker of dit haar vader was. Zo lang had ze hem dus al niet meer gezien. Was het echt niet beter dat vanaf nu elk contact verbroken zou worden? Verdraaid, het deed toch zeer als je zo door je vader behandeld werd?

"Hé, Fleur!" Erwin had duidelijk niet door dat het kleine meisje in de war was. "Als je donderdag komt, heb ik een grote verrassing voor je."

"O?" Fleur leek niet bepaald enthousiast.

"Zal ik het vast verklappen?" vroeg Erwin lachend.

Het ergerde Ankie dat hij achter het stuur bleef zitten, dat hij niet eens de moeite nam uit te stappen om zijn kind te begroeten.

Fleur reageerde niet.

"Een echte wandelwagen met een hele mooie pop erin. Ben je daar niet blij mee?"

Fleur knikte en stak haar handje in die van haar moeder.

"Kom," zei Ankie. "We worden binnen verwacht." Samen liepen ze naar de ingang van 'De babbelaar'.

"Pim wordt altijd door zijn pappa opgehaald," zei Fleur zacht. "Waarom haalt mijn pappa mij nooit eens op van school of van hier?"

Ankies ogen schoten vol. Het verdriet dat in Fleurs vraag doorklonk, sneed als een mes door haar hart. Ankie en Fleur waren zo fantastisch opgevangen door Ankies ouders en door de ouders van Erwin, opa en oma Verhoeven dus, toch bleef het een moeilijke situatie om als negentienjarige een kind te hebben zonder man of vriend en voor Fleur bleef het moeilijk kind te zijn zonder echt contact met haar vader. Ogenschijnlijk lukte alles geweldig, maar het was duidelijk dat er bij beiden binnen iets knaagde. Ankie nam zich voor daar iets aan te doen. Ze wilde dat haar dochter gelukkig was, zonder pijn en zonder verdriet. Dat het niet gemakkelijk was om als alleenstaande moeder door het leven te gaan, dat wist ze inmiddels en daar had ze zich bij neergelegd, maar haar kind mocht geen verdriet in haar leventje hebben. Daar zou ze een stokje voor steken.

Terug