|
|
Dankbaar "3 jaar garantie" zie ik in een flits en ik denk automatisch: dat is veel! Meestal is het maar een jaar. Tegelijk schiet me te binnen dat ik net 's middags een verhaal gehoord heb over hoe grenen- en vurenhout met een biologisch middel bewerkt kan worden en dat er dan 50 jaar garantie op zit en 25 jaar als het onder water gebruikt wordt. Een ongelooflijk lange tijd. Dus wat is drie jaar? Ik zit in de auto. Ergens tussen Arnhem en Apeldoorn. Het is laat en pikdonker en ik hou daar wel van. Het voelt knus en veilig. Niemand die mij ziet. Niemand die ziet dat ik luidkeels meezing met de radio of dat ik mijn gedachten de vrije loop laat. Niemand die ziet dat ik een slok water drink of een sigaret rook. Niemand die ziet dat ik snoepjes bij me heb of fruit. Intiem, vind ik dat. Mijn eigen plekje dat zich rijdend verplaatst en andere eigen plekjes passeert of erdoor ingehaald wordt. Want in het donker zijn er alleen de lampen als aanduiding dat er nog iemand op de weg zit. Geen gezichten achter het glas, geen boze automobilisten of nieuwsgierige medepassagiers. Geen zwaaiende kinderen op de achterbank of een hond die de ruit schoon likt. In het donker ben je alleen tussen anderen die net zo alleen zijn en dat geeft me altijd een speciaal gevoel. "3 jaar garantie" schiet weer voorbij. Vreemd, die haalde mij net toch ook al in? Zeker getankt en ik zoek een andere radiozender op. Waar kan je trouwens drie jaar garantie op krijgen? Stom dat alleen die letters zo goed zichtbaar zijn. Er moet toch meer op het busje hebben gestaan, maar dat werd door de duisternis opgeslokt. Ik neem de afslag Zwolle, want ik ben onderweg naar huis, het Groningse platteland. Opeens passeer ik hem. "3 jaar garantie" zie ik nog net. Nou ja, eerst haasten en dan langzaam rijden. Ik houd het gaspedaal keurig op dezelfde snelheid. "3 jaar garantie" - daar gaat hij weer langs me heen! Ik word er eigenlijk kriegel van. Ik wil weten waarop?! Na Zwolle richting Meppel en opeens zie ik het busje afslaan. Hij mindert vaart. Ik trap het gaspedaal in en kom naast hem te rijden. "3 jaar garantie". Meer zie ik gewoonweg niet. De rest bestaat uit in het donker onzichtbare letters. Dat ergert me. Wel de garantie in oplichtende letters, maar niet het waarop. Ondertussen kom ik steeds dichter bij huis zonder dat ik er erg in heb, want de tekst heeft mijn gedachten aardig bezig gehouden en deze keer lijkt Arnhem dichterbij dan normaal. Niet veel later ben ik veilig thuis. Ik voel me dankbaar. Want 180 km is niet naast de deur en mijn eigen rijgedrag en een goedgekeurde auto zijn geen garantie voor het niet krijgen van een ongeluk. En zelfs al was dat wel zo dan is drie jaar véél te weinig net als de 25 en 50 van het grenen- en vurenhout.
18 april 2008
|
